Η ποίηση, όταν πατάει με τα δυο πόδια στη γη και στρέφει το βλέμμα της στον άνθρωπο, μεταμορφώνεται και γίνεται φωνή παρηγοριάς και αφύπνισης. Σε κάθε εποχή κρίσης —ατομικής ή συλλογικής— η ανθρωποκεντρική ποίηση μάς ζητά να δούμε τον κόσμο διαφορετικά.
Ο άνθρωπος δεν παρουσιάζεται ως σύμβολο ή υπερβατική ιδέα· γίνεται υπαρκτός, με σώμα, φωνή και σκέψη και ο στίχος πάλλεται με την αγωνία της καθημερινής ζωής γιατί ο ανθρωποκεντρισμός αγγίζει την υπαρξιακή περιοχή. Δηλαδή την περιοχή εκείνη όπου ο Λόγος είναι η οδός και η ποίηση είναι ένας νοητός δρόμος συνύπαρξης.
« Barbara » Jacques Prévert, Paroles, 1946
Ο ανθρωποκεντρισμός, λοιπόν, στην ποίηση δεν είναι μόνο θεματολογία, είναι συμπαράσταση και ποίηση εν πολέμω ή ο άνθρωπος ως το μόνο καταφύγιο..
Γιατί σε εποχές πολέμου κάθε είδους, η ποίηση που εστιάζει στον άνθρωπο δεν είναι απλά ρομαντισμός όταν στον στίχο και στη σιωπή ανάμεσα σε δυο λέξεις, χωράνε η αδικία, ο θάνατος και η απώλεια.
Γιατί σε τέτοιες εποχές η ανθρωποκεντρική ποίηση μπορεί να καταγράφει εκείνα που δεν χωρούν στα δελτία των ειδήσεων.
Γιατί σε αυτή τη διάσταση της τέχνης και της έκφρασης γίνεται απόλυτα αντιληπτό πως το ανθρώπινο πνεύμα ήταν και θα είναι το μόνο καταφύγιο εκείνων που δεν το μισούν.
Και είναι πολλοί αυτοί που το μισούν αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα.
Quelle connerie la guerre (...)
Jacques Prévert, Paroles
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου