Η σύγχρονη οικολογική κρίση δεν είναι μόνο περιβαλλοντική· είναι υπαρξιακή. Αντικατοπτρίζει μια βαθιά ρήξη στην σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Στον πυρήνα αυτής της διάρρηξης, συναντάμε την ανάγκη για μια νέα ηθική _ όχι μόνο πολιτική ή οικονομική, αλλά πνευματική. Το παρόν άρθρο διερευνά πώς η πνευματικότητα, υπό το πρίσμα της υπερπροσωπικής ψυχολογίας, μπορεί να θεμελιώσει μια αυθεντική οικολογική συνείδηση.
Η σύνδεση της πνευματικότητας με την οικολογική συνείδηση αποτελεί ένα αναδυόμενο πεδίο που ενώνει την υπερπροσωπική ψυχολογία με την περιβαλλοντική ηθική, προτείνοντας ένα νέο μοντέλο σχέσης ανθρώπου και φύσης.
Υπερπροσωπική Ψυχολογία και η Ενότητα του Είναι
Η υπερπροσωπική ψυχολογία, όπως αναπτύχθηκε από στοχαστές όπως οι Stanislav Grof και Ken Wilber, αντιλαμβάνεται την ανθρώπινη ύπαρξη ως διάφανη προέκταση της συνείδησης.
Το "Εγώ" δεν είναι απομονωμένος φορέας, αλλά συμμετοχική οντότητα σε ένα συλλογικό ενεργειακό πεδίο.
Η ενοποίηση με τη φύση θεωρείται όχι σύμβαση αλλά πνευματικό συμβάν, που βιώνεται μέσω της ενσυνειδητότητας, του διαλογισμού, και της υπαρξιακής αφύπνισης.
Η αποξένωση του ανθρώπου από τον φυσικό κόσμο είναι κατά τον Grof «μία μορφή αμνησίας της κοσμικής μας καταγωγής».
