Γαλλική Λογοτεχνία

 

Γαλλική Λογοτεχνία

Η λογοτεχνία είναι το σύνολο των γραπτών ή προφορικών έργων στα οποία αναγνωρίζεται αισθητική αξία και αποτελεί μια τέχνη που εκφράζει το ιδανικό της ομορφιάς. Μέσα από τις λογοτεχνικές δημιουργίες, επιτρέπει την έκφραση συναισθημάτων και είναι ένα μέσο για να ανοίξει κάποιος την καρδιά του στους ακροατές του. Η λογοτεχνία στοχεύει στην εκπαίδευση, στη μετάδοση σκέψεων, στην επιρροή και ακόμη και στη γοητεία. Αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά και μπορεί να συμβάλει στη διατήρηση της ταυτότητας ενός έθνους, όταν αναδεικνύει τις αξίες, τον πολιτισμό και τον πολιτισμικό του χαρακτήρα.

Από τον ρεαλισμό έως τον υπαρξισμό και τον φεμινισμό, οι Γάλλοι συγγραφείς διαμόρφωσαν τη λογοτεχνία τους ως μέσο στοχασμού, ανατροπής και εσωτερικής αναζήτησης.

Ας γνωρίσουμε εν συντομία μερικούς από τους εκπροσώπους της. 

Χρονολογική παρουσίαση Γάλλων συγγραφέων και ποιητών 

από τον 16ο έως τον 20ό αιώνα.

Φρανσουά Ραμπελαί

Με το Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ (1532-1564), ο Ραμπελαί (1494-1553) δημιούργησε μια σάτιρα της κοινωνίας και της ανθρώπινης φύσης.

Πιερ Κορνέιγ

Ο Πιερ Κορνέιγ (1606-1684) με το Σιντ (1637) έθεσε τις βάσεις για το κλασικό γαλλικό δράμα.

Νικολά Μαλμπράνς

Ο Νικολά Μαλμπράνς (1638–1715) ήταν φιλόσοφος με έντονη επίδραση στη σκέψη του Διαφωτισμού.

Μολιέρος

Ο Μολιέρος (1622-1673) με έργα όπως Ο Φιλάργυρος (1668) και Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής (1673) έθεσε τις βάσεις για τη σύγχρονη κωμωδία.

Ζαν Ρασίν

Ο Ζαν Ρασίν (1639-1699) με τραγωδίες όπως Φαίδρα (1677) ανέδειξε την ανθρώπινη πάλη με το πάθος και τη μοίρα.

Βολταίρος

Ο Βολταίρος (1694-1778) με το Καντίντ (1759) σατίρισε την κοινωνία και τη φιλοσοφία της εποχής του.

Ζαν-Ζακ Ρουσσώ

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ (1712-1778) με το Αιμίλιος ή Περί Αγωγής (1762) επηρέασε τη φιλοσοφία της εκπαίδευσης και τη λογοτεχνία.

Ντενί Ντιντερό

Ο Ντενί Ντιντερό (1713-1784) με το Ο Ιακώβος και ο Αφέντης του (1796) συνδύασε τη φιλοσοφία με τη λογοτεχνία.

Αλφόνς ντε Λαμαρτίν

Ο Αλφόνς ντε Λαμαρτίν (1790–1869) ήταν ρομαντικός ποιητής και πολιτικός.

Ζυλ Μισλέ

Ο Ζυλ Μισλέ (1798–1874) ήταν ιστορικός και λογοτέχνης, υπέρμαχος της δημοκρατίας.

Ονορέ ντε Μπαλζάκ

Με έργα όπως Ο Μπαρμπα-Γκοριό (1835), ο Μπαλζάκ (1799-1850) παρουσίασε με ρεαλισμό τον αγώνα για κοινωνική ανέλιξη και την εξουσία του χρήματος. Ο κόσμος του είναι πλούσιος σε χαρακτήρες και κοινωνικούς συμβολισμούς.

Σταντάλ

Ο Σταντάλ (1783-1842) με το Το Κόκκινο και το Μαύρο (1830) και Το Μοναστήρι της Πάρμας (1839) ανέδειξε την ψυχολογία των χαρακτήρων και την κοινωνική ανάλυση.

Ζωρζ Σαντ

Η Ζωρζ Σαντ (1804-1876) με το Κονσουέλο (1842) προώθησε την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία των γυναικών.

Βίκτωρ Ουγκώ

Με το έργο Οι Άθλιοι (1862), ο Ουγκώ (1802-1885) επεδίωξε να δώσει φωνή στους αδικημένους και να αναδείξει τη δύναμη της λύτρωσης. Ο ρομαντισμός του είχε κοινωνικό πρόσημο και βαθιά ηθική βάση.

Αλέξανδρος Δουμάς (πατήρ)

Με έργα όπως Οι Τρεις Σωματοφύλακες (1844) και Ο Κόμης Μοντεχρίστο (1846), ο Δουμάς (1802-1870) δημιούργησε επικές ιστορίες γεμάτες περιπέτεια και δράση.

Αλφρέ ντε Μυσσέ

Ο Αλφρέ ντε Μυσσέ (1810-1857) με το Οι Νύχτες (1835-1837) εκφράζει τη ρομαντική μελαγχολία και την αναζήτηση της αγάπης.

Σαρλ Μπωντλαίρ

Με το Τα Άνθη του Κακού (1857), ο Μπωντλαίρ (1821-1867) έθεσε τις βάσεις για τη μοντέρνα ποίηση, εξερευνώντας θέματα όπως η παρακμή, η ομορφιά και η θλίψη.

Γκυστάβ Φλωμπέρ

Στη Μαντάμ Μποβαρύ (1857), ο Φλωμπέρ (1821-1880) καταγγέλλει την ψευδαίσθηση του ρομαντισμού και την αστική υποκρισία. Ο Φλωμπέρ ζητούσε τη «σωστή λέξη», προσδίδοντας λογοτεχνική αυστηρότητα σε κάθε φράση.

Ιούλιος Βερν

Ο Ιούλιος Βερν (1828-1905) με έργα όπως Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες (1873) και 20.000 Λεύγες κάτω από τη Θάλασσα (1870) και το Ταξίδι από την Γη στη Σελήνη θεωρείται ο πατέρας της επιστημονικής φαντασίας. Τα μυθιστορήματά του συνδυάζουν την περιπέτεια με την επιστημονική καινοτομία, εμπνέοντας γενιές αναγνωστών και συγγραφέων.

Εμίλ Ζολά

Με το Ζερμινάλ (1885), ο Ζολά (1840-1902) ανέδειξε την κοινωνική αδικία και τις συνθήκες ζωής των εργατών. Η νατουραλιστική του προσέγγιση έθεσε τις βάσεις για την κοινωνική λογοτεχνία.

Στεφάν Μαλλαρμέ

Με έργα όπως Η απόγνωση του Φαύνου (1865), ο Μαλλαρμέ (1842-1898) επηρέασε την συμβολιστική ποίηση και την αισθητική της γλώσσας. Η ποίησή του είναι γεμάτη συμβολισμούς και φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Πωλ Βερλαίν

Ο Πωλ Βερλαίν (1844-1896) με το Φεγγαρόφωτο (1869) ανέδειξε τη μουσικότητα της ποίησης και την αισθητική του συμβολισμού.

Τριστάν Κορμπιέρ

Ο Τριστάν Κορμπιέρ (1845–1875) ήταν ποιητής με σαρκαστική διάθεση.

Αρθούρος Ρεμπώ

Ο Αρθούρος Ρεμπώ (1854–1891) με το Μια Εποχή στην Κόλαση (1873) και Τα Φωταγωγημένα Πλοία (1871) επηρέασε βαθιά τη μοντέρνα ποίηση με την πρωτοποριακή του γραφή.

Μωρίς Μπαρρές

Ο Μωρίς Μπαρρές (1862-1923) με το Η Ψυχή της Γαλλίας (1915) εξερεύνησε την ένταση της αγάπης, της μνήμης και της ταυτότητας.

Κολέτ

Η Κολέτ (1873-1954) με το Η Γυναίκα της Άγριας Φύσης (1920) εξερεύνησε την ένταση της αγάπης, της μνήμης και της ταυτότητας.

Γκυγιώμ Απολλιναίρ

Ο Γκυγιώμ Απολλιναίρ (1880-1918) με το Alcools (1913) και τα Καλλιγράμματα (1918) ανανέωσε τη γαλλική ποίηση, εισάγοντας τον όρο "σουρεαλισμός" και συνδυάζοντας την παράδοση με την πρωτοπορία.

Πιερ Ρεβερντύ

Ο Πιερ Ρεβερντύ (1889-1960) με το Ποιήματα (1915) επηρέασε την υπερρεαλιστική ποίηση και την αισθητική της γλώσσας.

Ζαν Κοκτώ

Ο Ζαν Κοκτώ (1889-1963) με το Οι Τρομεροί Γονείς (1938) και το Η Ανθρώπινη Φωνή (1930) συνδύασε τη λογοτεχνία με το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Ρομπέρ Ντεσνός

Ο Ρομπέρ Ντεσνός (1900-1945) με το Ελευθερία (1942) ανέδειξε την υπερρεαλιστική ποίηση και την πολιτική δέσμευση.

Ρενέ Σαρ

Ο Ρενέ Σαρ (1907-1988) με το Τα Φύλλα του Ύπνου (1927) συνδύασε τον υπερρεαλισμό με τη φιλοσοφική σκέψη.

Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Στο διήγημα Ο Τοίχος (1939) και στα φιλοσοφικά του δοκίμια, ο Σαρτρ (1905-1980) προέβαλε την έννοια της ελευθερίας και της ατομικής ευθύνης, αλλά και την πολιτική δέσμευση του συγγραφέα.

Αλμπέρ Καμύ

Στο μυθιστόρημα Ο Ξένος (1942), ο Καμύ (1913-1960) ενσαρκώνει τον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής, αποκομμένο από νόημα και θεότητα. Με απλό ύφος και έντονη εσωτερικότητα, άνοιξε νέους δρόμους στον υπαρξισμό.

Σιμόν ντε Μποβουάρ

Με το Δεύτερο Φύλο (1949), η Μποβουάρ (1908-1986) θεμελίωσε την αντίληψη ότι "δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι". Διερεύνησε τη θέση της γυναίκας στη κοινωνία με αναλυτικό και βαθιά πολιτικό λόγο. Ήταν εκπαιδευτικός και λογοτέχνης, διδάσκοντας φιλοσοφία στο Lycée de jeunes filles de Rouen και αργότερα στο Lycée Molière στο Παρίσι.

Αντρέ Μπρετόν

Ο Αντρέ Μπρετόν (1896-1966), γνωστός ως ο "πατέρας του σουρεαλισμού", έγραψε το Μανιφέστο του Σουρεαλισμού (1924), όπου περιγράφει τη σημασία του υποσυνείδητου και της φαντασίας στη λογοτεχνία. Το έργο του επηρέασε βαθιά την τέχνη και τη λογοτεχνία του 20ού αιώνα.

Λουί Αραγκόν

Ο Λουί Αραγκόν (1897-1982) με το Οι Καμπάνες της Βασιλείας (1934) συνδύασε την πολιτική δέσμευση με τη λογοτεχνική καινοτομία.

Μαργκερίτ Ντυράς

Η Μαργκερίτ Ντυράς (1914-1996) με το Ο Εραστής (1984) εξερεύνησε την ένταση της αγάπης, της μνήμης και της ταυτότητας.

Από τον ρεαλισμό του Φλωμπέρ έως τη συμβολιστική ποίηση του Μαλλαρμέ, και από τον κοινωνικό ανθρωπισμό του Ουγκώ έως την υπαρξιστική αμφισημία του Καμύ και του Σαρτρ, η γαλλική λογοτεχνία προσφέρει ένα πολυφωνικό τοπίο που εμπνέει και ερεθίζει την σκέψη. Και, καθώς η ελληνική λογοτεχνία συχνά συνδιαλέγεται με αυτά τα ρεύματα, η ανάλυση τους αποκτά ιδιαίτερη σημασία και διαχρονική αξία.

wiki/Liste_écrivains_de_langue_française_par_année_de_naissance