Ο Παπαδιαμάντης, μέσα από διηγήματα όπως «Η Φόνισσα» και «Το μοιρολόγι της φώκιας», αποτυπώνει την ανθρώπινη οδύνη και την κοινωνική αδικία ως δυνάμεις που καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων. Αντίστοιχα, η κατάσταση στη Γάζα χαρακτηρίζεται από αδικία, μαζικές δολοφονίες και αναγκαστική εκτόπιση και ουσιαστικά είναι παρόμοιες καταστάσεις αλλά τα μεγέθη είναι διαφορετικά.
Ἐν Γάζῃ τῇ πολύπαθῳ, ὅπου οὐδέποτε ἔπαυσεν ἡ φωνὴ τῆς θλίψεως, ἡ γῆ ἔγινε κραυγὴ οἰμωγῆς, καὶ τὰ τέκνα τῶν ἀθώων ἐβασανίσθησαν ὑπὸ τῆς ἀκαρδίας τῶν κρατούντων.
Οὐδὲ οἱ ἀργυρόνητοι κονδυλοφόροι, οὔτε τὰ δάκρυα τὰ τεχνητῶς χυθέντα ὡς δρόσος ἐπὶ τῆς γῆς ἠδυνήθησαν να κρύψωσιν τὸ αἷμα τὸ χυθὲν ἐν ἀφθονίᾳ.
Και αν δεχτούμε πως η λογοτεχνία του Παπαδιαμάντη λειτουργεί ως καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής, στο ίδιο κάτοπτρο η σημερινή πραγματικότητα στη Γάζα θα μπορούσε να αντανακλά την υποκριτική αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να προστατεύσει αθώους.
Καὶ ὁ κόσμος, ὡς ἀλλοτριωμένος, ἔστη χθαμαλός, ὡς να μὴ βλέπῃ, μήτε ἀκούῃ, μήτε σπλαγχνίζηται τὴν οδύνην τῶν κατατρεγμένων.
Κάπως έτσι λοιπόν η γενοκτονία στη Γάζα, θυμίζει έντονα τα μοτίβα της τραγικότητας και της θλίψης που συναντάμε στο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη μόνο που τα μεγέθη στα μίση και στα πάθη έχουν αυξηθεί και "τίς δύναται σταθῆναι;", ποιος θα μπορέσει να σταθεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου