«Η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο του οποίου κάθε ροδοπέταλο είναι μια ψευδαίσθηση και κάθε αγκάθι είναι μια πραγματικότητα.»
Η εξομολόγηση ενός παιδιού του αιώνα (La Confession d’un enfant du siècle)
Το αυτοβιογραφικό αυτό έργο αποτελεί καθρέφτη της «αρρώστιας του αιώνα» – της μελαγχολίας που ακολούθησε την πτώση των επαναστατικών ιδανικών. Ο Μυσσέ γράφει:
«Η ψυχή μου είναι γεμάτη από πληγές που δεν αιμορραγούν πια, αλλά πονάνε ακόμα.»
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο αβάσταχτο από το να αγαπάς χωρίς ελπίδα· και τίποτα πιο γλυκό από το να υποφέρεις για εκείνον που αγαπάς.»
Η κούπα και τα χείλη (La Coupe et les Lèvres)
Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του, όπου ο έρωτας παρουσιάζεται ως μεθυστική εμπειρία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα:
«Το θέμα είναι να αγαπάς, τι σημασία έχει ποια θα σε κερδίσει; Τι σημασία έχει τι θα πιει κάποιος που ήδη έχει μεθύσει;»
Οι ιδιοτροπίες της Μαριάννας (Les Caprices de Marianne)
Στο θεατρικό αυτό έργο, ο Μυσσέ εξερευνά την αμφιθυμία του έρωτα και την κοινωνική υποκρισία. Ο ήρωας λέει:
«Αγαπώ την ιδέα του έρωτα περισσότερο από την ίδια την αγαπημένη μου.»
Για τη ζωή και την ψευδαίσθηση
«Η ζωή είναι ένα τριαντάφυλλο του οποίου κάθε ροδοπέταλο είναι μια ψευδαίσθηση και κάθε αγκάθι είναι μια πραγματικότητα.»
Για τον έρωτα και τη γυναίκα
«Μια γυναίκα συγχωρεί τα πάντα, εκτός από το να μην τη θέλουν.»
«Ας φύγουμε, μέσα σ’ ένα φιλί, για έναν άγνωστο κόσμο.»
Ο Μυσσέ συλλαμβάνει την ένταση του ερωτικού πάθους και την ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα προς έναν ιδεατό χώρο συναισθημάτων.
Για την τέχνη και την δημιουργία
«Γεννιέται κανείς ποιητής, γίνεται πεζογράφος.»
«Οι μεγάλοι καλλιτέχνες δεν έχουν πατρίδα.»
Από το Lorenzaccio
«Ο κόσμος είναι ένα θέατρο όπου οι μάσκες είναι πιο αληθινές από τα πρόσωπα.»
«Η αρετή είναι ένα όνειρο που οι άνθρωποι φορούν για να κοιμούνται ήσυχοι.»
Ο Αλφρέ ντε Μυσσέ (Alfred de Musset, 1810–1857) υπήρξε μία από τις πιο σύνθετες και αντιφατικές μορφές του γαλλικού ρομαντισμού. Ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος, εξέφρασε με μοναδική ευαισθησία τις υπαρξιακές αγωνίες του 19ου αιώνα, συνδυάζοντας λυρισμό, ειρωνεία και ψυχολογική εμβάθυνση.
Γεννημένος στο Παρίσι σε λόγια οικογένεια, ο Μυσσέ εγκατέλειψε νωρίς τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Το έργο του Η εξομολόγηση ενός παιδιού του αιώνα (1836) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της «αρρώστιας του αιώνα» – της μελαγχολίας και της απογοήτευσης που ακολούθησε την πτώση του Ναπολέοντα και την αποτυχία των ιδανικών της Επανάστασης. Το προσωπικό του βίωμα, ιδιαίτερα η θυελλώδης σχέση του με τη συγγραφέα Γεωργία Σάνδη, διαμόρφωσε βαθιά τη θεματική του έργου του, όπου ο έρωτας παρουσιάζεται ως πηγή τόσο εξύψωσης όσο και οδύνης.
Αν και αρχικά απέτυχε θεατρικά, ο Μυσσέ συνέχισε να γράφει έργα για ανάγνωση, τα οποία αργότερα γνώρισαν σκηνική επιτυχία. Το Lorenzaccio και το Δεν παίζουν με την αγάπη συνδυάζουν πολιτική κριτική με ψυχολογική ένταση, αποκαλύπτοντας την εσωτερική σύγκρουση των χαρακτήρων.
Η γραφή του Μυσσέ χαρακτηρίζεται από μουσικότητα, συναισθηματική ένταση και φιλοσοφική στοχαστικότητα. Αν και οι μεταγενέστεροι συμβολιστές τον απέρριψαν, σήμερα θεωρείται θεμελιώδης εκπρόσωπος του ρομαντισμού, με έργο που γεφυρώνει την προσωπική εξομολόγηση με την καθολική ανθρώπινη εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.