«Μνήμη Θυμιάματος»
Το μονοπάτι χάνεται ανάμεσα σε βράχια και ξερόχορτα. Ο ήλιος ψηλά, αγέροχος, να μας φωτίζει χωρίς έλεος, σαν να ζητά να θυμηθούμε. Στους πρόποδες του λόφου, ανάμεσα σε σπασμένες κολώνες και πέτρες, φυτρώνουν ασφόδελοι. Το θυμάρι απλώνεται σαν χαλί, σε έναν κόσμο γεμάτο αρχαία ερείπια. Ο αέρας κουβαλάει μνήμη και γύρη.
Ασφόδελοι λευκοί — θυμάρι ευωδιάζει πάνω στα ερείπια.
Haibun (Χαϊμπούν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.