Ανάταση

Κάρολος Μποντλέρ

 από Τα Άνθη του Κακού

Ανάταση

Πάνω από λίμνες, θάλασσες, πάνω απ' τις λαγκαδιές,

πάνω απ' τα δάση, τα βουνά, τα νέφη, τους αγέρες,

πάνω απ' τον ήλιο το χρυσό, πάνω από τους αιθέρες,

και πάνω από τις κάταστρες των κόσμων τις γραμμές,

ω Σκέψη μου, ανυψώνεσαι, πλανιέσαι φτερωτή,

και σαν καλός κολυμπητής μες το νερό ως λιγώνεις,

με μια αναγάλια, τ' ουρανού τα τρίσβαθα αυλακώνεις

και με μια πρωτονόητη κι αντρίκειαν ηδονή.

Πέτα από τα μιάσματα της νέκρας μακριά·

πήγαινε να καθαριστείς στον πιο αψηλόν αγέρα,

και πιες σαν καθαρό πιοτό και θεϊκό εκεί πέρα,

τη φλόγα που λαμπρόφωτη τ' άπειρο πλημμυρά!

Πέρα απ' την πλήξη τη στυγνή, τη θλίψη την τρανή,

που βάρος φέρνουνε φριχτό στη σκοτεινή μας ζήση,

καλότυχος όποιος μπορεί να γοργοφτερουγίσει,

και στη γαλήνιαν έκταση να πάει τη φωτεινή!

Όποιος, με σκέψεις που 'χουνε φτερά κορυδαλλών,

προς τα ουράνια λεύτερα κάθε πρωί πετάει,

που πάνω απ' τη ζωή τραβά κι ανάκοπα γρικάει,

το μίλημα των άφθονων κόσμων και των ανθών!

 Charles Baudelaire's

Fleurs du mal 

Élévation

Au-dessus des étangs, au-dessus des vallées,

Des montagnes, des bois, des nuages, des mers,

Par delà le soleil, par delà les éthers,

Par delà les confins des sphères étoilées,

Mon esprit, tu te meus avec agilité,

Et, comme un bon nageur qui se pâme dans l'onde,

Tu sillonnes gaiement l'immensité profonde

Avec une indicible et mâle volupté.

Envole-toi bien loin de ces miasmes morbides;

Va te purifier dans l'air supérieur,

Et bois, comme une pure et divine liqueur,

Le feu clair qui remplit les espaces limpides.

Derrière les ennuis et les vastes chagrins

Qui chargent de leur poids l'existence brumeuse,

Heureux celui qui peut d'une aile vigoureuse

S'élancer vers les champs lumineux et sereins;

Celui dont les pensers, comme des alouettes,

Vers les cieux le matin prennent un libre essor,

— Qui plane sur la vie, et comprend sans effort

Le langage des fleurs et des choses muettes!

— Charles Baudelaire