Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

 

 

 

Καρδιὰ τοῦ χειμῶνος.
Χριστούγεννα, Ἅις−Βασίλης, Φῶτα.

Σεβτὰς εἶν' αὐτός, δὲν εἶναι τσορβάς …·
ἔρωντας εἶναι, δὲν εἶναι γέρωντας.
 

Νὰ εἶχεν ὁ ἔρωτας σαΐτες!…
νὰ εἶχε βρόχια… νὰ εἶχε φωτιές…
Νὰ τρυποῦσε μὲ τὶς σαΐτες του τὰ παραθύρια…
νὰ ζέσταινε τὶς καρδιές…
νὰ ἔστηνε τὰ βρόχια του ἀπάνω στὰ χιόνια…
 

Ἕνας γερο−Φερετζέλης πιάνει μὲ τὶς θηλιές του χιλιάδες κοτσύφια.

Ἄσπρο σινδόνι… νὰ μᾶς ἀσπρίσῃ ὅλους στὸ μάτι τοῦ Θεοῦ…
ν' ἀσπρίσουν τὰ σωθικά μας…
νὰ μὴν ἔχουμε κακὴ καρδιὰ μέσα μας.

Χειμὼν βαρύς, οἰκία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη.

Μοναξία, ἀνία, κόσμος βαρύς, κακός, ἀνάλγητος.

Ὑγεία κατεστραμμένη.

Σῶμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικὰ λυωμένα.

Δὲν ἠμποροῦσε πλέον νὰ ζήσῃ, νὰ αἰσθανθῇ, νὰ χαρῇ.

Δὲν ἠμποροῦσε νὰ εὕρῃ παρηγορίαν, νὰ ζεσταθῇ.
 

 Ἔπιε διὰ νὰ σταθῇ, ἔπιε διὰ νὰ πατήσῃ,
ἔπιε διὰ νὰ γλιστρήσῃ.

Δὲν ἐπάτει πλέον ἀσφαλῶς τὸ ἔδαφος.

Εὕρισκε φρικώδη ζέστην εἰς τὴν χιόνα.

«Εἶχαν οἱ φωτιὲς ἔρωτα!… Εἶχαν οἱ θηλιὲς χιόνια!»

Κ' ἐπάνω εἰς τὴν χιόνα ἔπεσε χιών..

Καὶ ἡ χιὼν ἐστοιβάχθη, ἐσωρεύθη δύο πιθαμάς, ἐκορυφώθη.

Καὶ ἡ χιὼν ἔγινε σινδών, σάβανον.
 

Καὶ ὁ μπαρμπα−Γιαννιὸς ἄσπρισεν ὅλος, κ' ἐκοιμήθη ὑπὸ τὴν χιόνα,
 διὰ νὰ μὴ παρασταθῇ γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος,
αὐτὸς καὶ ἡ ζωή του καὶ αἱ πράξεις του, ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ,

τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερῶν,
τοῦ Τρισαγίου.

 

Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος

 Ο έρωτας στα χιόνια ..

..αποσπασματικά.